Career Days...

Βιάζεσαι; Γιατί; Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν να ανάψει κόκκινο το συντομότερο δυνατόν. Αυτοί που κάνουν το δρόμο σπίτι τους και τα τζάμια του αυτοκινήτου σου καμβά. Θα είμαι ειλικρινής. Σπάνια τους αφήνω να μου καθαρίσουν το τζάμι. Μερικές φορές μάλιστα, μου έρχονται εικόνες με νταήδες που σπάνε ευχαρίστως τα μούτρα σε πρόσφυγες που τόλμησαν να ακουμπήσουν το αμάξι τους. Είναι αλήθεια πως μερικοί από τους «πεινασμένους» βγάζουν μεροκάματο τουλάχιστον τετραπλάσιο από το δικό μου. Είμαι σίγουρος. Έχεις πετύχει τον τύπο Κηφισίας και Φειδιππίδου; Είναι όμως και άνθρωποι που δεν έπιασαν ποτέ τα σωστά πόστα και τα όποια περισσεύματα θράσους τους τελείωσαν με το που βρέθηκαν σε ξένη χώρα. Και δεν τους βρίσκεις μόνο στα φανάρια.

Ο Αρσέτ από την Ινδία εκτίμησε ενάμισι Ευρώ περισσότερο απ’ όσο μπορούσα να φανταστώ. Είχα σοκαριστεί. Κι όχι μόνο αυτό. Στο καθαριστήριο που τον γνώρισα τον έβλεπα να καθαρίζει το αυτοκίνητό μου και ντρεπόμουν. Μαζί του μεγάλοι άνθρωποι από την Αφρική και την Ασία που θα μπορούσαν να με έχουν γεννήσει. «Όταν ξανάρθεις ζήτα τον Αρσέτ μου είπε. Μπορεί να κοιμάμαι στα πλυντήρια αλλά θα έρθω να στο καθαρίσω καλά». Γέλασα αμήχανα. Τι να του έλεγα; Του ζήτησα και συγγνώμη που δεν είχα περισσότερα χρήματα να του αφήσω ως tip.

Κάπου στον Σταυρό, Αύγουστο, εγώ έκανα διακοπές. Οι δρόμοι άδειοι. Ένα άλλο «παιδί» περίμενε... Πιάσαμε την κουβέντα. «Δεν έχει δουλειά», μου είπε κι εγώ του αντιπρότεινα να πάει να ξεκουραστεί και να μην ψήνεται άσκοπα στους 40 βαθμούς. «Όχι» μου απάντησε χαμογελαστά, πριν ανάψει πράσινο. Κι ένας άλλος στον Χολαργό, έλαμψε όταν τόλμησα να τον ρωτήσω από πού είναι. «Από το Αφγανιστάν» φώναξε περήφανα. Είμαι σίγουρος. Πιο πολύ εκτιμούν δυο κουβέντες παρά τα 50 λεπτά σου. Σταμάτα.