Δεν έχω τι να κάνω σήμερα (μετά από πολύ καιρό) γι' αυτό θα γράψω βλακείες μέχρι να έρθει η ώρα να φύγω από τη δουλειά (και μην πείτε πως δεν σας προειδοποίησα).
Κωνσταντίνοι, Ελένες, τελικός Champions League με τη σιχαμένη Manchester United (την πιο μισητή ομάδα του κόσμου μετά τον Ολυμπιακό), οπότε η χοληστερίνη θα χτυπήσει tilt. Δεν γαμιέται; Δεν πίνω, δεν καπνίζω, αν δεν φάω κιόλας τι θα μείνει; (Τώρα σκέφτεσαι πως είμαι 500 κιλά, αλλά οκ, είμαι περίπου 75, με ξυρισμένο κεφάλι και μεγάλα μάτια - Μια παλιά φωτογραφία στο Facebook έκανε θράυση - τότε που έμοιαζα ακόμα με τον Kurt Cobain)...
Και μετά τί άλλο; Έγραψα μερικά presentations ελληνικών δίσκων για ένα περιοδικό κι ελπίζω να τους αρέσουν για να αρχίσω να γράφω κι εκεί. Πρέπει να φαίνομαι κάπου για να επιβεβαιώνομαι. Κυρίως όμως, μου αρέσει να δημιουργώ. Αλλιώς δεν θα είχα και blog - σιγά το blog δηλαδή, αλλά αυτό έχω, αυτό εμπιστεύομαι.
Και βρήκα (στο Facebook) και μια παλιά συνάδελφο - μεγάλο όνομα στο χώρο - που κάποτε μου είχε βάλει τις φωνές γιατί έπαιξα μία "δύσκολη" Πρωτοψάλτη σε μεσημεριανή εκπομπή. Μου είπε πως είμαι "σπάνιο παιδί" και "πως αξίζω κάθε επιτυχία". Και είμαι σίγουρος πως τα εννοούσε. Την ευχαρίστησα και την άφησα μαζί με τους υπόλοιπους φίλους μου. Λίστεεεεεεες μου φώναζε...
Και ένας άλλος φίλος από τα παλιά μου είπε να του στείλω ένα βιογραφικό για να πάω σε ένα υπό κατασκευή μουσικό κανάλι (κάποιο... MTV). Φιλόδοξο και πολύ πρώιμο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Τον ευχαρίστησα κι αυτόν. Είναι τρομερό να σε βοηθούν άνθρωποι που ποτέ δεν κέρδισαν κάτι από εσένα. Νόμιζα πως δεν μπορεί να υπάρξει ανιδιοτέλεια. Αλλά ευτυχώς, έχω συναντήσει ανθρώπους που καταφέρνουν να με βγάζουν λάθος. Χαίρομαι γι' αυτό.
Κόλλησα. Να ρωτήσω; Γιατί με εκτιμούν; Μαλακία ερώτηση. Έχω τόσα πολλά χαρίσματα. Πάνω απ' όλα καλή καρδιά. Αυτό ίσως αρκούσε αν δεν είχαν όλοι οι άνθρωποι του κόσμου από μία καλή καρδιά. Καλή καρδιά και χοληστερίνη βέβαια, είναι αντιφατικές έννοιες...
Ένας άλλος φίλος σήμερα, μου είπε πως έγινε μπαμπάς. "Καλή φάση" μου είπε. Χάρηκα πολύ γι' αυτόν. Στο στρατό ήταν ο καλύτερος φίλος. Αυτό σου μένει από το στρατό συν κάτι ιστορίες για να γελάς όποτε τις θυμάσαι (αν και το πράγμα αλλάζει όταν σκεφτείς πόσες ώρες πέρασες όρθιος σε μία σκοπιά). Τέλος πάντων.
Με γαμάνε λίγο τέτοια νέα. Άλλοι στην ηλικία μου έχουν παιδιά κι εγώ δεν ξέρω τι μου γίνεται. Συναισθηματικά, επαγγελματικά, τα πράγματα είναι τόσο μπερδεμένα που δεν μου επιτρέπουν προγραμματισμό. Και τα χρόνια περνούν σαν τα λεπτά στο ρολόι μου. Σε λίγο θα είναι έξι. Κι εγώ θα έχω προλάβει μόνο ανοησίες. Λέξεις που δεν έχουν κανένα νόημα. Σαν εκείνες που χώθηκαν στον τίτλο...
υγ.: ευτυχώς ακόμα είναι 17:50...