Μιλιτέρ

Το τρένο φτάνει από μακριά,
περνάει κοντά σου μα δεν σταματά,

Ένοχα βήματα που σπαν' τη σιωπή,
νυστάζεις, φοβάσαι, αναρωτιέσαι γιατί,

Φωνές ακούς από κάπου αλλού,
δεν βλέπεις τίποτα μ' ακούγονται παντού,

Κι όσο οι ήχοι την ησυχία παιδεύουν,
παράξενες σκέψεις μες στο μυαλό σου χορεύουν,

Και είσαι μόνος εσύ κι ο πόνος
κι ο φόβος
κι ο τρόμος
κι ο νόμος,

Κι όσο οι σκιές αλλάζουνε σχήμα,
ακούς του Μορφέα ακόμα ένα ποίημα,

Για όσα όνειρα έχεις γκρεμίσει,
πιο κοντά σ' άλλους κόσμους έχεις τώρα βαδίσει,

Κι αν είναι άδικα τα όσα ζεις,
κακές εικόνες ποτέ μην σκεφτείς,

Να ξέρεις πάντα η μοίρα ορίζει,
καθένας παίρνει αυτό που αξίζει...

Comeback

Έγραψα, να. Και;...

Μερικές φορές βιάζομαι να απογοητευτώ. Τι πράγμα κι αυτό, ε;...