Περαστικά...

Υπάρχουν φορές που δεν θέλω να ξέρω ότι υπήρξα.
Νιώθω σαν σκουπίδι χωρίς να έχω κάνει τίποτα.
Αποτυχημένος από την αρχή ως το τέλος του κόσμου.
Αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να δικαιώσω προσδοκίες.
Οι επιτυχίες ωχριούν μπροστά στις αμαρτίες μου.
Κλείνομαι στον εαυτό μου, ένα κατασκότεινο δωμάτιο.
Απορώ γιατί να αξίζω τις χαρές μου και τις χάρες μου.
Ψάχνω τον δρόμο μου, αλλά όλο γυρίζω στο ίδιο σημείο.
Πληγώνομαι επειδή πληγώνω (ακούσια).
Μερικές φορές ακούω ουρλιαχτά να σκίζουν το νου μου.
Κι όλα αυτά να διαρκούν για λίγα δευτερόλεπτα - αιώνες...